II ODCINEK pt. POWROTY DO ZWIERZYŃCA - upojne lata trzydzieste, 1930 - 1939r. STACJA 3 „ALEJA MARYSIEŃKI”, 80 x 92 cm, olej/płótno, 1968r.
miejsce: modrzewiowa Villa Restituta AD 1593
Kolorowy zawrót głowy warszawskiej bohemy skupionej wokół reaktywowanej od 1923 roku Szkoły Sztuk Pięknych, był wyrazem ekspresji młodego pokolenia odrodzonej Rzeczypospolitej, pokolenia stawiającego sobie ambitne cele tworzenia sztuki narodowej w treści i formie. Liderami Szkoły byli profesorowie Władysław Skoczylas, Edward Czerwiński, Tadeusz Pruszyński i inni. Doroczne wystawy studentów i absolwentów spotykały się z żywymi i życzliwymi recenzjami dla dokonań artystycznych, z entuzjastycznym uznaniem dla „wiedzy, kultury, talentów”, a przede wszystkim dla pracy, pracy i jeszcze raz pracy. Ta dyscyplina twórcza, świadome i sprawne artystyczne rzemiosło uczniów SSP to zasługa prof. Miłosza Kotarbińskiego. W porze letniej były organizowane studialne wyjazdy w plener do Kazimierza Dolnego, pełnego jeszcze uroczej drewnianej zabudowy do studiowania. Ale oprócz pracy i studiowania toczyło się przecież wielobarwne studenckie życie: bale kostiumowe, kabarety, szopki, festiwale niefrasobliwych buńczucznych roszczeń do prawdy i piękna świata, do spełnień młodzieńczych oczekiwań wiary, nadziei i miłości. Szczęśliwe lata studiowania i dynamicznego rozwoju osobowego artystów owocowały warszawskimi, krajowymi i bywało zagranicznymi wystawami prac absolwentów SSP. Oczywiście, Aleksandra, robiła częste tęskne wyjazdy do Zwierzyńca, bo tu od 1930 roku, po przejściu na emeryturę ojca, zamieszkali rodzice z córką. Jak sama pisała, każdy „pobyt w otoczeniu kochanej przyrody sprawiał, że znowu mogłam malować zwierzynieckie pejzaże, zapuszczać się w lasy.” W pracy wewnętrznej artystki wakacji nie było, oddawała się z pasją drobiazgowo wykonywanym portretom drzew, studium żywiołu wody strumieni, rzek, stawów, tropiła rytmy przemian i harmonii przyrody.
