Ochrona roślin i grzybów, poza ochroną bierną, polega głównie na ochronie ich siedlisk. Bezpośrednie ingerencje mają na celu zachowanie tych właściwości siedlisk, które są konieczne dla ochrony stanowisk poszczególnych taksonów świata roślin i grzybów. Ze zrozumiałych względów, dotyczą tylko niektórych z nich, tych, które zmieniające się warunki siedliskowe mogłyby wyeliminować ze składu gatunkowego Parku. Utrzymanie warunków siedliskowych pozwalających na rozwój i trwanie poszczególnego taksonu jest przeważnie niezwykle trudne, gdyż brak jest czasem wiedzy o jego potrzebach środowiskowych i wpływie konkurencji innych gatunków. Najczęściej zabiegi o utrzymanie warunków siedliskowych to zapewnienie odpowiedniego dostępu do światła, rzadziej stymulacja warunków wilgotnościowych, a wyjątkowo tylko próby utrzymania stosownego trofizmu – zwykle poprzez utrzymanie pożądanego odczynu gleby.
Zabiegi mające utrzymać warunki siedliskowe polegają na zapewnieniu dostępu światła (zmniejszanie ocienienia wyższych warstw), eliminowanie konkurencji (wykaszanie lub usuwanie gatunków niepożądanych), zjawisk wtórnej sukcesji (wykaszanie), ochronę reżimu wodnego (zabezpieczanie przed przesuszeniem powodowanym przez dawne zabiegi odwadniające, bądź zapewnienie ocienienia), ochronę odczynu gleby (zabezpieczanie przed przypadkową eutrofizacją, albo starania o utrzymanie wysokiego odczynu – eliminacja gatunków zakwaszających glebę opadem ściółki).
Wyjątkowo, dla szczególnie rzadkich bądź cennych stanowisk roślin stosuje się grodzenie tych, które są zgryzane przez dzikie zwierzęta, a zbieg ma zwykle charakter czasowy, dla odbudowania populacji.
Opracowanie:
RPN/DOP
Tekst: Andrzej Tittenbrun
Fotografia: Andrzej Tittenbrun
